PromZ Vak 03-2020

z 2020 - nummer 3 - promzvak.nl 15 9 24.000 beschimmelde cowboyhoeden in de zon van bijna vijftig intussen, ze hebben niet zo veel meer te vragen.’ ‘Wilden ze altijd al in het bedrijf werken?’ ‘Dat weet ik eigenlijk niet’, zegt Van Helden. ‘Het is altijd een beetje van zelf gegaan. Ik heb het ze nooit gevraagd, het ging automatisch.’ ‘Werd er thuis van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat over werk gepraat?’ ‘Ik was nooit thuis!’ Lacht. ‘Ja, natuurlijk draaide mijn vrouw ook mee op beurzen, de kinderen hielpen met inpakken en soms de buurvrouw ook als het nodig was, zo ging dat.’ ‘Had het ook een ander vakgebied kunnen zijn?’ ‘Ja, ik denk het wel. Op een gegeven moment kom je ergens in terecht en laat je het niet meer los. Dan ga je niets anders meer doen. Het valt mij trouwens op dat veel mensen die in de recla- mewereld rollen, er ook blijven. Het werk is heel afwisselend.’ Cijfers zijn in China hetzelfde. ‘Als we teruggaan naar het begin, hoe was het om te pionieren, bijvoorbeeld voor het eerst in China zaken te doen?’ ‘Dat was leuk. Het is een soort ontdekkingsreis geweest. Ik ging zo’n 35 jaar geleden voor het eerst naar China en we moesten terplekke uitzoeken hoe het daar werkte. Met een stukje papier en een potlood kom je een heel eind. Cijfertjes kan je opschrijven, die zijn in China hetzelfde. Zij spraken een paar woorden Engels, wij ook. We hebben veel moeten ondervinden en uitproberen. We durfden ook geen balpennen te kopen in China, want die lekten allemaal. We deden toen nog niet aan kwaliteitscontrole, dat ging op gevoel, op vertrouwen. Al die containers die binnen kwamen... Als ze er bakstenen in hadden gedaan, was je de klos! Maar ze deden netjes wat ze beloofden.’ ‘Het was een soort roulette. Een bepaalde dosis geluk en lef had je wel nodig. Als je 24.000 cowboyhoeden kocht en ze kwamen beschimmeld binnen, dan kon je daarover bellen en dat was dan al een hele kunst. Die Chinees zei dan: ‘Ja, je moet ze even in de zon neerleg- gen, dan gaat de schimmel er wel uit.’ En de enige reactie die je daarop kon geven was: ‘Ben je gek geworden?! Punt één: het regent hier altijd en punt twee… waar ga je 24.000 van die din- gen in de zon neerleggen?!’ Dus daar leer je van en de volgende keer zorgde je ervoor dat ze niet nat ingepakt werden en dat je ze droog binnen kreeg.’ Andere tijden ‘Vroeger, als we een nieuw artikel hadden, stuurden we een mon- stertje naar China. Dan duurde het 14 dagen voordat het in China was en dan nog een week voordat je bericht kreeg. Numaak je een foto en in de middag heb je al antwoord. Het gaat nu allemaal een stuk sneller.’ ‘Is daarmee ook een beetje de charme er af?’ ‘Nee, het is alleen erg veranderd.’ ‘Hoe zie je de toekomst voor het bedrijf?’ ‘Met het Covid-19 virus is het natuurlijk geen beste tijd voor de busi- ness, maar het bedrijf staat er zo voor dat we dit zullen overleven. Dat is nog steeds goed, hoewel we maar op de helft van de omzet zitten, omdat in de Zuidelijke landen de toestand ernstig is. Met 500 FTE’s in dienst moeten wij wel flink ons best doen, maar dat geldt voor de gehele branche, natuurlijk.’ ‘En hoe zie je de toekomst voor de branche?’ ‘Er zijn geen vertegenwoordigers meer die op pad gaan, maar accountmanagers. Mensen die op pad gaan en business doen, bestaan bijna niet meer. Dat kan ook niet, dat kost te veel geld. Daarover gesproken: iedereen vindt eco-producten geweldig, totdat je tegen iemand zegt dat die pen 4 cent duurder is. Dat is menseigen, ze willen meer eco-producten, maar niet meer geld uitgeven.’ ‘Vroeger, als we een nieuw artikel hadden, stuurden we een monstertje naar China. Dan duurde het 14 dagen voordat het in China was en dan nog een week voordat je bericht kreeg.’