8 ‘Je moet ervoor zorgen dat ze je onthouden!’ Hoe ging je daarna verder? “Ik was toen rond de vijfentwintig en ging aan het werk in een computershop. Opnieuw had ik een hoop lol, er was reuring in de winkels, verkopen vond ik leuk en ik kreeg goed betaald. Op een gegeven moment zag ik weer een kans. Ze verkochten behalve computers en benodigdheden ook cd’s met ‘de drie tenoren’, Pavarotti, Carreras en Domingo. Ondanks scherpe aanbiedingen werden deze bijna niet verkocht. Ik kocht ze toen allemaal op voor bijna niets en ging ermee langs bij warenhuizen. Een winkel wilde ze allemaal hebben voor het vijfvoudige waarvoor ik ze had gekocht!” Love Parade “Ik was goed met computers en ik hield van voetbal. Reden genoeg om T-shirts te ontwerpen voor de voetbalindustrie, en ook die verkochten leuk. Van het een kwam het ander. Ik heb een aantal jaar de merchandise voor de band Rammstein gedaan. Fans spendeerden toen zo’n 15 euro per persoon aan merchandise, gigantisch! In 1997 kocht dat bedrijf, Sunburst, ook de rechten van merchandise voor het festival Love Parade. We maakten T-shirts met verschillende ontwerpen, op krediet. Ze verkochten in 16 uur voor 1.5 miljoen Duitse mark. Ik en mijn Turkse partner, die de T-shirts fabriceerde, waren zo blij toen we een kijkje namen op het festival! We konden iedereen betalen en verdienden zelf ook een goede boterham. De tas met de laatste T-shirts hadden we bij Sunburst in Berlijn gezet. Toen we de tas kwamen ophalen hadden ze hem in de kelder gezet en was er zo’n 50.000 DM (omgerekend zo’n 25.000 euro) in gestopt! We dachten: dit is een test, om te zien of we eerlijk zijn! Enfin, ik pakte de tas, bracht hem netjes naar de manager en schudde het geld uit boven de tafel. Hij pakte een deel van het geld en overhandigde het me uit ‘dank voor je eerlijkheid.’ Sinds die dag was ik de inkoper voor dit bedrijf.” Fucked up “Dit bedrijf, Sunburst, werd beursgenoteerd, en ik kreeg 8 procent van de aandelen. In 2001 was het 500 miljoen euro waard. Ik was 31 en had veertig miljoen in aandelen. Omdat het zoveel geld was, hadden ze het vastgezet voor twee jaar en kon ik in de tussentijd niet verkopen. Dat vond ik prima. Geld was nooit een doel op zichzelf voor mij. Het leven dat ik kende zoals mijn ouders dat hadden geleefd met een leuk huis, genoeg te eten, reizen maken, dat was goed genoeg. Maar, in Duitsland ging het in 2001 plotseling heel slecht met de beurs en van het een op het andere moment waren mijn aandelen niets meer waard en stond ik zelfs voor 2,5 miljoen in de schuld! Je moet je voorstellen dat ik ondertussen thuis een tweeling van 2,5 jaar oud had rondlopen... Ik durfde het niet aan mijn vrouw te vertellen. Ze zou gek zijn geworden! Ik werd zelf zowat gek. Ik heb het een tijd geheim gehouden. Dan vroeg ze wel ‘Claus, wat is er met je aan de hand?’ en dan zei ik ‘O, niets, wat probleempjes op kantoor, geen zorgen.’” Dus je had niets meer? “Schulden! Nou heb ik een heel bijzondere Nederlandse vriend die Frank heet. Ik was een avond erg dronken en zei tegen hem ‘Frank, I fucked up…, ik heb 200.000 euro nodig. ’ Hij zit goed in de slappe was en zei ‘oké, geef me je rekeningnummer’. Ongelooflijk maar de volgende dag stond het op mijn rekening! Ik ging naar de bank en deed het volgende voorstel: óf ik ben failliet en jullie krijgen niets, óf ik betaal 200.000 en ik begin opnieuw. Dat accepteerden ze. Wat een ongelooflijke opluchting toen ik dat telefoontje kreeg!” Toen moest je opnieuw beginnen… “Niet helemaal, ik kende veel mensen. Ik verkocht bijvoorbeeld veel caps en begon ook te verkopen aan andere bedrijven. Zo kwam ik in de promotionele industrie terecht.” Soepbord Wat vind je leuk aan deze industrie? “Je hoeft geen stropdas om, ik kan met korte broek en slippers verschijnen… happy work! Als je doet wat je leuk vindt, voelt het niet als werken. Maar wat ik vooral leuk vind is dat het heel creatief werk is. Heb je ooit gehoord van het soepbord dat ik ontworpen heb? Het diepste gedeelte van een soepbord is meestal het midden. Je moet het schuin houden en langs de randen schrapen om de laatste happen te kunnen nemen. Ik ontwierp een bord waarbij het diepe gedeelte aan de zijkanten ligt. Zo kun je het veel makkelijker uitlepelen zonder te schrapen. De pers dook erop en de telefoon stond roodgloeiend. Ik heb zelfs een foto van Angela Merkel met mijn bord in handen! Dat vind ik geweldig om te doen, bedenken, ontwerpen, laten maken, verkopen. Nu was er in die tijd de vraag vanuit de gemeente Osnabrück om Erasmus uitwisselingsstudenten een plek te geven om werkervaring op te doen. Er was een Spaanse jongen die nog geplaatst moest worden. Ik spreek natuurlijk Spaans door mijn achtergrond in Peru en ik werd gebeld met de vraag of ik hem geen plek kon bieden. Daarmee gaven ze mij natuurlijk ook de verantwoordelijkheid om We konden iedereen betalen en verdienden zelf ook een goede boterham. 29 2024 - nummer 8 - promzvak.nl
RkJQdWJsaXNoZXIy NDcxNDY5