8 Een jaar geleden schreef ik op verzoek van PromZ Vak een artikel over zakendoen in China in het post-Coronatijdperk. Ik schreef toen: voor zakendoen met China geldt nog even Code Geel. Inmiddels zijn we een jaar verder. Corona is geen onderwerp meer. Niet dat de ziekte is verdwenen, maar wel dat die geen maatschappelijke rol van betekenis meer speelt. De situatie in China is vergelijkbaar met hier: mensen worden nog steeds besmet, maar de kans dat de symptomen zo ernstig zijn dat je ervoor naar het ziekenhuis moet is klein. Leven met het virus dus. Deflatiespook Dat neemt niet weg dat de gevolgen van de Coronaperiode nog voelbaar zijn. De verwachting dat de Chinese economie snel op stoom zou raken is niet uitgekomen. Dat heeft deels te maken met vraaguitval in China’s exportmarkten, die juist weer een beetje inzakten na de Coronaperiode toen we massaal elektronica en kantoorartikelen inkochten om te kunnen thuiswerken. Hoge grondstof- en energieprijzen jagen de inflatie aan en maken dat bedrijven en consumenten de hand waar mogelijk op de knip houden. Het geld vliegt er al hard genoeg uit. Ook in China zijn consumentenbestedingen post-Corona niet gestegen (een klein piekje daargelaten). Maar om een heel andere reden. Corona heeft bij Chinese burgers onzekerheid aangewakkerd en het consumentenvertrouwen doen kelderen. Het land kent geen goed sociaal vangnet; zorgkosten worden slechts gedeeltelijk door de nationale verzekering gedekt, de vergoedingen voor wie werkloos raakt zijn laag en de lockdowns hebben maar weer eens aangetoond dat als het er op aankomt het ieder voor zich is en dat je van de overheid weinig hebt te verwachten. Het Met het afschaffen van het ZeroCovid-beleid en nu visumvrij reizen weer mogelijk is, lijkt alles weer normaal voor ondernemingen die hun producten in China sourcen of zelf produceren. Maar de Chinese economische motor sputtert en geopolitieke spanningen zorgen voor problemen. Wat betekent dit voor Nederlandse bedrijven? COVID IS PASSÉ, MAAR CHINA’S ECONOMIE IS NOG NIET GEZOND ZAKENDOEN IN CHINA; DE LAATSTE STAND VAN ZAKEN maakt de toch al spaarzame Chinese burgers nog voorzichtiger dan ze al waren. Ze spenderen minder, stellen grote aankopen uit en spekken hun reserves voor jeweet-maar-nooit. Samen zitten Chinese consumenten op genoeg kapitaal om de Chinese economie skyhigh te laten groeien, maar momenteel laat niemand de yuans rollen. Daar komt bij dat geopolitieke spanningen (en handelsbeperkingen) bijdragen aan het gevoel dat decennia van vooruitgang niet langer vanzelfsprekend zijn. De Chinese overheid heeft daarbij geen glansrol gespeeld door voortdurend te proberen de greep op sectoren die door private partijen worden gedomineerd te vergroten (onroerend goed, techbedrijven, privé-onderwijs). Soms met de beste bedoelingen (schuldenberg beteugelen, schermtijd terugdringen, gelijke onderwijskansen voor iedereen). Maar in de praktijk leidde het ertoe dat economische activiteiten afnamen en investeringen uitbleven. Dat Chinese afstudeerders tegenwoordig weer liever een carrière bij de staat ambiëren dan in de private sector is een veeg teken. Al met al leidde dat er in juli toe dat China zelfs met deflatie kreeg te kampen. Op zichzelf lijken dalende prijzen heel plezierig. Maar economen wijzen dan direct op het ‘deflatiespook’; de situatie dat bedrijven en consumenten aankopen uitstellen in de veronderstelling dat de prijzen de volgende dag/week/maand nog lager zullen zijn. Als er maar genoeg mensen in geloven komt deze self fulfilling prophecy vanzelf uit. Goednieuwsshow Maar hoe staat de Chinese economie er werkelijk voor? Als we de Chinese premier Li Qiang mogen geloven is er niets aan de hand. Op het World Economic Forum in Davos 39 2024 - nummer 1 - promzvak.nl
RkJQdWJsaXNoZXIy NDcxNDY5