PROMZ VAK 01-2022

Emile Vijlbrief: een huismus in de kofferbranche 8 wilde dat niet zomaar. Ik was 37 en had ook niet meer de behoefte om in het buitenland te zijn. Bovendien ben ik een echte huis- mus. Dus ik bleef in Nederland en heb toen twee jaar interim gewerkt op verschillende marketing en communicatieafdelingen. Ondertussen ben ik ook mijn eigen bedrijfje begonnen. ” Kofferhoezen “Ik heb veel gereisd en wilde altijd al iets doen met het idee dat het zonde is dat er zoveel plastic om koffers wordt gewikkeld. Wat me ook fascineerde was dat mensen hun bagage vaak niet terug konden vinden. Nu had ik een vriendin die als coupeuse in een bruidswinkel werkte, en ik vroeg haar of ze patronen kon tekenen voor kofferhoezen. Avondenlang hebben we goede hoezen gepro- beerd te maken. Op een gegeven moment hadden we er een van badkleding in elkaar gezet omdat daar stretch in zit. Ik ben naar een willekeurige kofferwinkel gegaan en heb gevraagd of ik de hoes op verschillende modellen mocht uitproberen en toen kwam ik er achter hoe verschillend al die koffers zijn! Dus dat werd twee jaar lang pionieren, want zoiets bestond gewoon nog niet. Ik ben in Oekraïne geweest, in Turkije, en uiteindelijk kwam ik in China terecht. Ik was er nog nooit geweest, had er geen enkele ervaring. Ik heb een ticket geboekt, een tolk gehuurd en ben gegaan.” China “In China wordt je rustig naar een verkeerde fabriek gestuurd. De tolk houdt namelijk vooral het belang van de fabriek in de gaten. Zoals je op vakantie weleens door een taxichauffeur naar een kroeg wordt gebracht waar de chauffeur dan weer iets van de kroegbaas in het handje gestopt krijgt. Je bent zo naïef en onder de indruk… En je hebt geen ervaring met stoffen, met ritsen, met samenstellingen (dat het zou kunnen gaan lubberen), met garen. Ik dacht dat de fabrieken er verstand van hadden maar ze praatten gewoon met je mee. Toen de eerste lading Rotterdam binnen- kwam testte ik de stof door eraan te trekken. Toen knapte dus het garen. De stof was wel rekbaar maar het garen niet! Het is een kwestie van de juiste cakemix vinden door trial en error. Ik werkte vanaf mijn zolderkamertje en heb er veel tijd en geld ingestopt. Ik moest geld van m’n zwager lenen om de rekenin- gen te betalen. Op een gegeven moment had ik een website en had ik een standje op PromZ Event. Je moet dan gewoon mazzel hebben dat iemand het ziet en het wil kopen.” Joint Venture “In 2010 ben ik in Hangzhou met mijn toenmalige tolk Gennifer Zhangjuan een joint venture gestart. Buitenlandse bedrijven mochten toen geen eigen kantoor in China hebben, maar daar zit wel de knowhow, je moet daar ter plekke zijn. Samen heb- ben we SUITSUIT Hangzhou opgericht. En om even de koppeling naar nu te maken: we zijn de afgelopen twee jaar redelijk goed doorgekomen en dat heeft ermee te maken dat we daar vaste voet aan de grond hebben. Als je nu afhankelijk bent van een Chinese exportagent is dat heel lastig.” Hoe ging het verloop van hoezen naar koffers? “Ik had foto’s met hoezen op de website staan en dan lijkt het product natuurlijk al op een koffer. Ik zat toen nog als interim in de zorg, en als ik werd gebeld liep ik even naar de kantine om heel zachtjes op te nemen als ‘SUITSUIT International’. Zo werd ik benaderd door een bedrijf dat scheepsmotoren maakte. ‘Maak je koffers?’ ‘Eh, ja…’ ‘Mooi, we willen er 500 hebben.’ ‘Oke.’ Ze moesten ze hebben voor kerst. Ik had niets, geen producten, geen kennis, niets. Toen heb ik opnieuw een ticket gekocht naar China en ben samen met Gennifer gaan uitzoeken hoe we koffers konden gaan maken. Dat lukte maar natuurlijk ging niet alles in een keer goed. Ze had- den er geen kerstdozen omheen gedaan dus toen heb ik samen “Nu had ik een vriendin die als coupeuse in een bruidswinkel werkte, en ik vroeg haar of ze patronen kon tekenen voor kofferhoezen.” z 2022 - nummer 1 - promzvak.nl 13