PromZ Vak 4-2014

z 2014 - nummer 4 - www.promz.nl 51 ‘Een faillissement, ‘t kan iedereen gebeuren’ 9 Struikelblok hoge kosten Wat Intercédé uiteindelijk de das omdeed waren de hoge kosten. Op huurlasten, personeelskosten en leasecontracten bleek moei- lijk te besparen. Hans: “Je kunt wel inkrimpen, maar het duurt te lang voordat deze maatregelen effect sorteren. Die tijd bleken we niet te hebben. Binnen drie maanden werd duidelijk dat we het niet gingen redden.” Tijdens een gesprek aan de keukentafel kwam het hoge woord eruit: we moeten het faillissement aan- vragen. Want anders doet een ander het voor ons… Er zitten drie dagen tussen het faillissement en de publicatie daarvan in de media. In die tussentijd moet Cocky langs grote leveranciers om het slechte nieuws te vertellen. Maar ook om steun te vragen bij de doorstart die ze in recordtempo tot stand proberen te brengen. “De reacties van suppliers waren heel wis- selend. Sommigen toonden begrip en vroegen hoe ze ons konden helpen. Maar er waren er ook bij die kwaad waren. Daar heb ik op zich wel begrip voor, want ik kwam niet met een leuke bood- schap. Maar ik begrijp niet waarom sommigen me meteen met weinig respect dachten te mogen behandelen. Die werden heel onvriendelijk, grof soms. Alsof wij bewust hadden aangestuurd op een faillissement… Ik had gevraagd alles nog even stil te houden, omdat we achter de schermen hard werkten aan een doorstart. Maar na een paar uur stonden er al kleinere leveranciers boos aan de deur. Die hadden het nieuws toch gehoord en dachten nog snel iets te kunnen komen halen.” Alles kwijt Dat was vervelend. Maar het meest pijnlijk waren de indianen- verhalen die in de branche opdoken. Dat ze privé geen schade zouden hebben ondervonden van het faillissement. Dat ze nog steeds een huis in Spanje bezitten. Plus een dure boot. Hans: “Daar is niets van waar. We hebben geen huis in Zuid-Europa en geen dure boot. Ook geen goedkope boot overigens. Die verhalen komen voort uit kinnesinne, ze waren bedoeld om ons te bescha- digen. Dan voel je je echt aangeschoten wild.” Cocky: “Het faillissement heeft grote financiële gevolgen voor ons persoonlijk. Intercédé was ons pensioen, dat zijn we kwijt. We zijn geen aandeelhouder meer en of we in ons huis kunnen blijven wonen, hangt af hoe het faillissement afgewikkeld wordt.” En dan is er de emotionele schade. Cocky: “Je hebt al die jaren je ziel en zaligheid in het bedrijf gestoken. Het is moeilijk te accepteren dat alles door je vingers glipt. Je gaat ook aan jezelf twijfelen. Wat heb je fout gedaan? De warmte die ik gevoeld heb toen Hans een paar jaar geleden ernstig ziek werd, miste ik nu. Terwijl ik er wel behoefte aan had.” Op veel collegialiteit hoefden Hans en Cocky niet te rekenen. “Sommigen dachten een concurrent kwijt te zijn en reageerden kwaad toen we een doorstart maakten. Iedereen lijkt een mening over je te hebben maar niemand vraagt hoe het nu werkelijk zit, of hoe het met je gaat. Eén collega distributeur vroeg of ze een kop koffie mocht komen drinken om erover te praten. Dat vond ik tenminste recht door zee.” Loyaliteit tonen Dat Hans en Cocky openlijk over het faillissement spreken heeft ook te maken met de actuele situatie. Het bekende verhaal van de regen en de zonneschijn… Een oude relatie, logistiek dienstver- lener TWI, toonde tijdens het faillissement interesse in overname. Binnen een paar dagen was het beklonken, waarmee Intercédé aan een tweede leven kon beginnen. Het bleek een gouden kans, en Hans en Cocky Schalk prijzen zich gelukkig met de oplossing die er voor hen is gekomen. Intercédé is verhuisd naar Nieuwveen, met behoud van alle medewerkers. Schade beetje goedmaken Onder de vleugels van de financieel sterke moederorganisatie TWI kan Cocky zich, meer dan in het verleden, alleen op verkoop rich- ten. Hans is nu minder met de day-to-day business bezig en doet projecten op het gebied van logistiek, met als doel de synergie met TWI zo optimaal mogelijk te maken. Alle suppliers, op één na, hebben besloten om te blijven leveren. Cocky: “We zijn erg blij dat ze ons opnieuw hun vertrouwen hebben gegeven. Dat vind ik bijzonder. Op deze manier kunnen we iets van de geleden schade goedmaken. Aan het faillissement is niets te veranderen, maar we kunnen wel onze loyaliteit tonen door nieuwe orders aan ze te geven.” Suppliers zijn niet op hun achterhoofd gevallen. Ze willen de zekerheid dat Intercédé weer een solide bedrijf is en er geleerd is van fouten uit het verleden. Hans: “De belangrijkste les is dat je veel eerder moet onderkennen dat er financiële problemen zijn. Wij hebben, achteraf, te lang gedacht: als nu maar dit of dat, dan zal het weer beter gaan. Je blijft tegen beter weten in hopen dat het tij keert. Maar wees eerlijk tegenover jezelf: heeft je bedrijf echt nog wel een goede toekomst? Het is ontzettend moeilijk om de harde waarheid onder ogen te zien, maar als je blijft doormod- deren, dan zink je alleen maar dieper in het moeras.” Het pijnlijkst waren de indianenverhalen die opdoken